نوزادتان را دست کم نگیرید!

بسیاری از والدین، کودکان را موجوداتی ضعیف می دانند و باور چندانی به توانایی ها و استعدادهای آنان ندارند. این مساله در مورد نوزادان، بیشتر صادق است و والدین فکر می کنند که نوزادان زیر یک سال هیچ درکی از محیط اطراف ندارند و هیچ آموزش خاصی نیز از محیط دریافت نمی کنند در حالی که امروزه متخصصان کودک معتقدند نوزادان تا 14 ماهگی 3 حس مهم نسبت به این دنیا را درون خود پرورش می دهند که تا آخر عمر همراهشان خواهد بود؛ امنیت،اعتماد و آرامش.
نوراد درمی یابد که آیا این دنیا مکان امنی برای زندگی است یا خیر، آیا می تواند به دنیا و مردمانش اعتماد کند یا نه و اینکه از زندگی خود احساس رضایت و آرامش دارد یا خیر.

بسیاری از بزرگسالانی که در سنین چهل یا پنجاه سالگی، با احساس عدم رضایت از زندگی، روزگار می گذرانند، به هیچ کس و هیچ چیز اعتماد نمی کنند یا مدام در حال ناآرامی و ایجاد استرس در خود و دیگران هستند، در 14 ماه اول زندگی، آنچه به بهتر زندگی کردنشان، کمک می کرده است را دریافت نکرده اند.
یکی از ساده ترین علل بروز این مشکل، بی توجهی به گریه های نوزاد و برآورده نشدن سریع نیازهای او در یک سال نخست زندگی است. همچنین بروز احساسات منفی یا تحقیر کلامی نسبت به نوزاد، سبب تخریب این سه حس مهم می شود.

در یک سال نخست زندگی، نوزاد تمام تلاش خود را برای یادگیری انجام می دهد و هر چه شما بیشتر به او و روحیاتش توجه کنید، به بهتر شدن دنیای آتی وی کمک خواهید کرد.
نوزادان بسیار باهوش هستند و از بدو تولد شروع به جمع آوری اطلاعات و یافتن الگوهای جدید می کنند. مغز نوزاد در هنگام تولد، دارای میلیون ها سلول عصبی به نام نورون است. هر نورون توانایی تشکیل 150 سیناپس (رشته های عصبی) را دارد.
مغز نوزادی که در معرض تحریک حواس پنجگانه بوده و مدام با او بازی شده یا حرف زده می شود، بیشتر از دیگران سیناپس تشکیل می دهد و در نتیجه ظرفیت یادگیری او افزایش یافته و در آینده توانایی یادگیری بیشتری را خواهد داشت.

دوران شکوفایی ذهنی یک انسان از بدو تولد تا دو سالگی است و کار کردن صحیح و اصولی با نوزادان، به رشد ذهنی و بهبود عملکردهای حرکتی و کلامی او کمک بیشتری می کند.

به طور مثال، در ساعات اولیه پس از تولد، نوزاد می تواند چهره مادرش را تشخیص بدهد و ظرف چند هفته او توانایی تقلید حالات چهره مادر خود را دارد؛ یعنی نه تنها حالات او را می بیند و تشخیص می دهد بلکه برای مشابه سازی آن نیز تلاش می کند.
امروه پژوهشگران دریافته اند که نوزادان قادر به درک احساسات از طریق چهره افراد هستند. نوزادان می توانند حس خشم، مهربانی، ناراحتی، خوشحالی و … را در چهره اطرافیانشان تشخیص دهند و در قبال این حالات از خود واکنش های مشابه نشان دهند؛ یعنی ناراحت یا خوشحال شوند و گاهی نیز با بی قراری کردن، حس خود را به طرف مقابل نشان دهند.

در واقع آنها پیش از حرف زدن، قادر هستند برای برقراری ارتباط با دیگران از سیگنال های غیر گفتاری استفاده کنند. به گفته پژوهشگران، نوزادان از نواحی مشابه مغزی در افراد بالغ، هنگام خیره شدن به یکدیگر، برای این کار استفاده می کنند.

نوزادان گیرنده های بسیار خوبی دارند و در حقیقت تماشاگران باهوشی هستند که از همان روزهای نخست، با تماشای محیط اطرافشان قوانین زبان، منطق، جغرافیا، روانشناسی، ریاضی، فیزیک و… را می آموزند. صحبت کردن با نوزاد و توضیح کارهای روزمره به او کمک می کند تا مهارت های زبانی بهتری داشته باشد. حرف زدن و جواب دادن، یک مهارت مهم در زندگی کودک به شمار می رود و هر چه زودتر آن را یاد بگیرد، در آینده موفق تر می شود و هوش هیجانی بالاتری را کسب می کند.

اگر در طول 6 ماه اول زندگی، نوزاد تنها به جمع آوری و دسته بندی اطلاعات می پرداخته است، در 6 ماه بعدی قابلیت بررسی و نمایش عکس العمل ها را پیدا می کند؛ دیگر کودک مقلد کامل نیست بلکه با انجام کارهای مختلف سعی می کند تا واکنش ها و احساسات اطرافیان را ببیند.
او عاشق توجه و دریافت محبت است و در همین سن، اضطراب جدایی از والدین به خصوص مادر به سراغ او می آید زیرا درک بهتری از احساسات و نمایش آنها دارد. او الگوهای زبانی را می شناسد و صداها و حالات حرف زدن مثل خشم، بی مهری، توجه، ناراحتی و… در کلام را می فهمد؛ همچنین از سن 9 ماهگی به بعد، سیناپس های مغز به سمت فراگیری و دریافت اطلاعات از زبان به کار می افتد و نوزاد شروع به ادای کلمات می کند. در حقیقت هر چه ارتباط زبانی والدین و کودک بیشتر باشد، توان ذهنی نوزاد افزایش می یابد.

هر چه کودک بزرگ تر می شود، محاسبه گر بهتری می شود. نوزادان الگوبرداران ماهری هستند و چه بهتر که حداقل در 2 سال نخست زندگی، الگوهای خوبی را در کنار خود داشته باشند و از آنها تقلید کنند؛ افرادی خوش برخورد، صبور، منظم و…
این دوران بسیار سرنوشت ساز است زیرا کودک علاوه بر کسب مهارت های ارتباطی به مهارت های بهتر جسمی و حرکتی از قبیل خزیدن، نشستن، ایستادن و حتی راه رفتن نیز دست می یابد.

پس نوزادتان را دست کم نگیرید و با استفاده از آموزش های غیرمستقیم در حد توانایی های او، به رشد ذهنی و پرورش درونی اش کمک کنید تا آینده ای بهتر در انتظار شما و فرزندتان باشد.
***