امان از دوست ناباب
یکی از مهم ترین نگرانی های والدین، دوستی فرزندانشان با افرادی است که از نظر اخلاقی، رفتاری و تربیتی مورد تایید خانواده نیستند. در این شرایط اگر والدین ندانند چطور باید با نوجوان برخورد کنند، بدون شک از یک سو او را بیشتر به دوستش علاقه مند خواهند کرد و از طرف دیگر از خانواده دورش می کنند. بنابراین کودک یا نوجوان باید به حدی با اعضای خانواده و به خصوص والدین راحت باشد و آنها را مانند دوست خود بداند که اگر دوست مناسبی انتخاب نکرد، پدر و مادر بتوانند با او صحبت کرده و او را متوجه اشتباهش کنند.
در اغلب موارد، نوجوانان حس خاصی نسبت به دوستان شان پیدا می کنند و اگر پدر و مادر به آنها بگویند «دوست تو آدم خوبی نیست و مشکلاتی دارد»، با پدر و مادرشان مقابله می کنند و با طرفداری از دوستشان او را بهترین فرد معرفی می کنند.
متخصصان هشدار می دهند و می گویند والدین نباید به این شیوه با کودک برخورد کنند؛ در واقع انتقادهای مکرر، بدگویی از دوست کودک یا ممنوع کردن رابطه دوستی، به هیچ وجه شیوه ای موثر برای قطع این ارتباط نیست.
بهترین کاری که خانواده می تواند برای فرزندش انجام دهد این است که با نظارت و هدایت مناسب، همراه نوجوان باشد؛ البته این نظارت به معنای کنترل کردن همیشگی کودک نیست چرا که این روش هم موجب بدبینی و ایجاد حس منفی در او می شود. شما فقط باید بدانید دوستانش در چه خانواده ای بزرگ شده اند، چه خصوصیاتی دارند و از نظر فرهنگی و اخلاقی تا چه حد با خانواده شما هماهنگ هستند.
همچنین اگر حواستان را جمع کنید حتما می توانید در موقعیت های مناسب به او ثابت کنید این رابطه دوستی برایش مفید نخواهد بود.
بنابراین خانواده ها در مورد ارتباطات دوستی نوجوان نه باید خیلی بدبین و سختگیر باشند و نه خیلی خوشبین و ساده اندیش؛ آنها باید سعی کنند دوستان نوجوان شان را بشناسند و با خانواده آنها نیز آشنا شوند.
همچنین فراموش نکنید خوب است دوستان نوجوان را به خانه خودتان دعوت کنید و هنگام پذیرایی و صحبت با آنها، رفتارهایشان را بررسی کنید و خودتان هم گاهی به بهانه های مختلف به خانه آنها بروید و وضعیت زندگی آنها را از نظر طبقه فرهنگی و… زیر نظر داشته باشید.
نکته مهم دیگر این است که والدین باید در عمل و گفتار، ویژگی های دوست خوب را برای کودک توضیح دهند تا او در انتخاب دوست اشتباه نکند. اما این مساله به معنای انتخاب دوست توسط پدر و مادر نیست؛ بچه ها باید در انتخاب دوست آزاد باشند تا به اعتماد به نفس آنها لطمه ای وارد نشود.
والدین در مورد انتخاب دوست هم باید وقت کافی برای فرزندشان اختصاص دهند و طوری با او برخورد کنند که کودک، پدر و مادرش را نیز مانند یک دوست بداند؛ به این ترتیب والدین می توانند به عنوان یکی از دوست های خوب کودک کنارش باشند ولی هیچ وقت نمی توانند جای همه دوستان او را پر کنند.
***
پاسخ دهید